Prof. dr hab. Jacek Sobczak
Uniwersytet VIZJA
Dr hab. Ksenia Kakareko, prof. UW
Uniwersytet Warszawski
Dr hab. Maria Gołda-Sobczak, prof. UAM
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Abstrakt w języku polskim: Zamiarem autorów było przeanalizowanie działań organów władzy ZSRR w 1944 r. na Krymie wobec zamieszkałej tam ludności tatarskiej. Sformułowali przy tym tezę, że działania te zakwalifikować można jako ludobójstwo. Punktem wyjścia dla rozważań stała się analiza koncepcji R. Lemkina, który jako pierwszy posłużył się terminem „ludobójstwo” (genocid), opisując jego techniki, środki, cele i przyczyny. Dostrzeżono także pojawienie się w późniejszym czasie innych koncepcji odnoszących się do eksterminacji ludności, zauważając, że rozważania R. Lemkina legły u podstaw Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa. Przeanalizowano treść tej Konwencji oraz związany z nią dorobek Międzynarodowego Trybunału Karnego. W toku badań posłużono się w pierwszym rzędzie metodą formalno-dogmatyczną, zarówno w odniesieniu do wywodów R. Lemkina, jak i dokonując wykładni Konwencji, a także referując stanowisko Międzynarodowego Trybunału Karnego. Dokonując analizy językowej sięgnięto, choć w ograniczonym zakresie do metody hermeneutycznej, a w zakresie ocen działania aparatu represji ZSRR do metody aksjologicznego badania prawa. Przeprowadzone badania pozwoliło na sformułowanie wniosku, że deportacja ludności Tatarskiej z Krymu w 1944 r. wyczerpała wszelkie znamiona ludobójstwa.
Słowa kluczowe: ludobójstwo, Konwencja w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa, Tatarzy, Krym, deportacja, eksterminacja
Język artykułu: angielski
Opublikowano: Numer 3(44)/2025, s. 119-137.
DOI: https://doi.org/10.36280/AFPiFS.2025.3.119
Ściągnij plik: Download
Liczba ściągnięć: 35
Tekst jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.