Archiwum
Filozofii Prawa
i Filozofii Społecznej

Journal of the Polish Section of IVR (ISSN:2082-3304)

IVR

Interpretacja prawa do skutecznego środka prawnego w sprawach dotyczących wolności słowa w świetle zasady państwa prawa

Dr Vygantė Milašiūtė

Uniwersytet Wileński

Abstrakt w języku polskim: Artykuł koncentruje się na ochronie wolności słowa sędziów i prokuratorów, którzy korzystają z tej wolności w ramach swoich obowiązków zawodowych, aby promować rządy prawa, co niekiedy naraża ich na negatywne konsekwencje. Wychodząc od analizy wyroku ETPC w sprawie Kövesi v. Rumunia omówiono m.in. kwestie charakteru i wymogów jakościowych środka odwoławczego. ETPC wymaga skutecznych środków prawnych w tym zakresie, ale nie wyklucza jednoznacznie możliwości stosowania środków pozasądowych. UE z kolei wymaga stosowania sądowych środków odwoławczych, chyba że istnieją szczególne, oparte na prawie UE powody, które uzasadniają możliwość skorzystania z pozasądowego środka odwoławczego. Argumenty teoretyczne oparte na materialnej koncepcji państwa prawa przemawiają za koniecznością stosowania sądowego środka odwoławczego. Opracowanie stanowi uzupełnienie badań nad niezawisłością sędziowską w świetle zasady rządów prawa. Łączy analizę dorobku ETPC, regulacji prawa UE oraz perspektywę teoretyczną. [tłumaczenie Redakcja]

Słowa kluczowe: niezawisłość sędziowska, prokuratorzy, wolność słowa, rządy prawa, środek odwoławczy

Język artykułu: angielski

Opublikowano: Numer 2(31)/2022, s. 7-21.

DOI: https://doi.org/10.36280/AFPiFS.2022.2.7

Ściągnij plik: Download
Liczba ściągnięć: 54

Tekst jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.

 

Kontrowersje światopoglądowe w miejscu pracy – uwagi teoretycznoprawne do sprawy pracownika krakowskiej Ikea

Dr Wojciech Ciszewski

Uniwersytet Jagielloński

Abstrakt w języku polskim: Punktem wyjścia niniejszego artykułu jest sprawa pracownika, który został zwolniony z pracy w Ikea po tym, jak skrytykował politykę wewnętrzną realizowaną przez swojego pracodawcę. W artykule poddaję analizie dwie wersje zarzutu dyskryminacji ze względu na światopogląd, jakie można wysunąć pod adresem pracodawcy w tej sprawie. Moim zdaniem żadna z tych wersji nie jest możliwa do utrzymania. W odniesieniu do pierwszego z dwóch zarzutów – zarzutu dręczenia światopoglądowego – twierdzę, że działanie pracodawcy nie daje się zakwalifikować jako forma dręczenia światopoglądowego. Sformułowane przeze mnie kryteria wskazują, że budząca wątpliwości polityka wewnętrzna „Włączania LGBT+…” nie wykraczała poza dopuszczalne władztwo, jakim dysponuje pracodawca. Z kolei w odniesieniu do drugiego z zarzutów – zarzutu niehonorowania szczególnych potrzeb światopoglądowych – postawiłem tezę, że na pracodawcy nie spoczywał obowiązek dostosowania warunków pracy do potrzeb światopoglądowych pracownika. W świetle kryteriów zaproponowanych w niniejszym artykule roszczenie pracownika o dostosowanie charakteryzowało się nieznaczną mocą i mogło zostać przeważone nawet przez stosunkowo niewielkie koszty po stronie pracodawcy.

Słowa kluczowe: zasada niedyskryminacji, wolność wyznania, wolność słowa, dręczenie w miejscu pracy, wyłączenia światopoglądowe

Język artykułu: polski

Opublikowano: Numer 1(22)/2020, s. 5-20.

DOI: https://doi.org/10.36280/AFPiFS.2020.1.5

Ściągnij plik: Download
Liczba ściągnięć: 163